Midis poetëve bejtexhinj, që
u shqua në shekullin XVIII, është edhe
Sulejman Naibi. Ai ishte nga Berati dhe jetoi e vdiq
aty duke qenë bashkëkohës me Nezim
Frakullën.
Sulejman Naibi ka shkruar një divan në shqip
por kopja e plotë e tij nuk është gjetur.
Krijimtarinë e tij e njohim vetëm përmes
4-5 vjershave në dorëshkrim. Megjithatë,
ato e paraqesin si një nga bejtexhinjtë
më të talentuar, me frymëzim e kulturë
poetike. Karakteristikë për vjershat e Naibit
është lirizmi i këndshëm, që
u jep atyre ngrohtësi.
Ai i këndon vashës së bukur, natyrës,
dhe ëmbëlsisë së jetës. Përmes
një figuracioni të pasur e plot ngjyra të
gjalla, Naibi e jep me shumë natyrshmëri
bukurinë e femrës, ndjenjën e dashurisë.
Vjershat e tij janë shumë afër natyrës
së këngëve popullore edhe ndonjëra
prej tyre si: "Mahmudeja e stolisurë„ këndohet
edhe sot në Elbasan e në Berat. Ja disa
vargje të saj;
Këjo sevdaja e insanit(1)
Gjallë njerinë ç'e përvëlon,
Mahmudeja e Sulejmanit
Me gazep sokakut shkon.
Jelek kadife veshurë
Si mosnjeri në këtë dhè,
me buzë duke qeshurë,
ç'të ka hije moj Mahmude!
Veçanërisht e bukur dhe e frymëzuar
është vjersha "Si kandil i djegurë„
, me një figuracion të pasur e plot ngjyra.
Cullufet e tua-lulet e zymbylit,
je vet'bukuriae kopshtit ku ke hyrë,
Pra, ka hak bilbili të shikonj' me sy,
ta lër trëndafilin, të këndonj'
për ty.
Të këndoj për buzët të kuqe
shafran,
të këndonj' për ballin, që nuk
zihet kurrë…
Në krijimet e Naibit bie në sy se gjuha
është më e pastër, pa shumë
fjalë orientale, si te bejtexhinjtë e tjerë.
Ky kujdes i Naibit duhet të ketë qenë
i vetëdijshëm. Naibi ka përdorur tetërrokshin
dhe dymbëdhjetë rrokëshin.
Në rrymën e bejtexhinjve Sulejman Naibi
mbetet në shkallën e një liriku me
talent të vetëdijshëm.
