Ma thonte zemra e ngrata
se jeta t'kishte lanë,
edhe pse miqt e shokët
nuk dojshin me ma thanë.
Der sa mbi krye mandata,
kur s'e pritsha më ra,
dhe mora vesh çka në andërr
prej kohe m'ishte gja.
E pau epileptiku
qi s'njifte mue as ty.
Po kapërcejshim lumin
kur befas ura u thye…
Un rashë… m'u turr vërtiku…
humba! Uluroi një za…
Ti u hodhe, m'kape, m'qite…
por vetë nuk dole ma!
Ti vuajte, ti rreziqe
durove simbas stinës
nga ishulli i Ventottenes
ndër telat e Prishtinës.
E pse përbuze vdiqe
terrorin bolshevik,
gjithmonë armik i shtypjes
e bir i atdheut besnik.
Sot qi nga dita e mortit
Ka rrjedhë ma se nji mot,
tue ta nderue kujtimin,
o vlla, nuk derdhi lot.
Pse për vdekjen e t'fortit
i fortë duhet me u bamë.
As i përmendi fajtorët:
nuk kam ma çka me i namë.
Kur ndofta nga mizori
Po përgatitet ura
për mue kët herë e kanga
e mbramë âsht kjo qi thurra,
me gjakun tand dëshmori
vulosi sot nji bè:
përbuzi komunizmin
e truhem për atdhè.
------------------------------------------------------
Koment
Shënim i poetit:
Kjo elegji u shkruajt në Nanduer 1948, pak para
se të nxirresha në gjyq për herën
e dytë. Ky gjyq u ba në Prokurori të
Durrësit me dyer të mbylluna dhe zgjati
gjithsej 15 minuta. Vendimi i gjyqit u dha brenda
në burgun e Durrësit. Im vëlla Myzafer
Pipa, avokat, qe arrestue në shtatuer 1946 dhe
mbasi u torturue deri në vdekje, u nxuerr dhe
u vra me nji batare automatiku në Degën
e Sigurimit të Shkodrës, kinse kishte dashtë
t'ikte. Vrasjen e tij, të cilën ma kishin
mbajtë mshehtë, e mora vesh vetëm gjatë
proçesit të dytë në Prokurorinë
e Durrësit.
Andrrën e pau nji i burgosun, kosovari Azis Sula,
në kohën e vrasjes. Im vëlla pat qenë
burgosë nga autoritetet fashiste italiane n'ishullin
Ventottene afër Gaetas, më 1940 dhe më
vonë internue në kampin nazist të Prishtinës
më 1944.
