Bretkosa sa një ve,
pa një ka sa një deve
dhe nakari nuk' e la,
desh të trashet sa një ka.
Kur vu këtë gjë ndër mënd,
vate u shtri ndë një vënd
duke ngrën e duke pirë,
që të fryhet sa më mirë.
- Shihni, shihni, sa u rrita, -
thërrit e thoshte përdita.
- Mos u mburr' e mos u mbaj, -
i thoshnë shoqet e saj.
- Shihni, nukë jam sa demi?
- Jo! - Shikoni. - Jo, të themi.
- Pa shikoni këtë bark
si të kaut. - Jo, je lark! -
Bretkosa, nga marasi,
u fry, u fry gjersa plasi.
Shumë njerëz ndë këtë botë
thone se janë të zotë;
si bretkosa mendohen
mburren e lëvdohen.
