Tek një lis sipër në
majë
korbi qëndroi të hajë
një copë djathë që mbante
në qeft. Kur nisi të hante,
shkon një dhelper' e mallëkuar,
se i ra erë djathë i vjeshtuar.
Dëshiron ta haje vetë;
"Mirëdita mik i vjetrë,
bukurinë tënde nuk e ka zog tjetrë
me pendë të bardhë; në di të
këndosh
përmbi zogjtë e tjerë do të mbretërosh"
Të tregoje zënë zoti korb gërrhiti
dhe lëshoi djathnë po dhelpra ja priti
dhe korbit i tha:
"Ndëgjo, budalla:
ata që lëvdojnë,
me gjë të botës duan të rrojnë.
Zot, kjo këshillë që të rrëfeva,
sot vlen më tepër
se kjo copë e djathit që të rrëmbeva"
Tha zonja dhelpër
dhe iku me bisht përpjetë.
Korb' i shkretë,
korb' i mjerë,
u turpërua
dhe u betua
të mos gënjenet dhe tjetër herë.
