Me veprat poetike të botuara
giatë viteve 90, Arapi duket sikur fillon një
projekt të ri poetik që përmes një
vizioni global depërton thellë në botën
dhe realitetin shqlptar. Fokusohet një kohë
e turbullt, e egërsuar, me rrjedha tmerrësisht
të paqarta dhe të paparashikueshme. Është
poezi e frymëzuar nga reflekse ekzistenciale
të aktualitetit shqiptar. Vëllimet me poezi
"Ku shkoni ju statuja" dhe "Dafina
nën shi" (91) shënojnë një
fazë kalimtare drejt këtij projekti poetik.
Pesë vëllimet që do të pasojnë
dhe që shtrihen brenda dhjetëvjetëshit
të fundit të shekullit: "Ne pikëllimi
i dritave" (1993), "Më vjen keq për
Jagon" (1994), "In Tenebris" (1996),
"Gloria viktis" (1998) dhe "Më
duhet një gjysëm ëndrre" (1999),
e shpalojnë në dritë të plotë
lirikun e madh, duke e vendosur atë në krye
të këtij zhanri letrar të shqipes.
Brenda këtyre pesë veprave, e sidomos tri
të fundit, shquhet lirika refleksive, e dritëhijeve
metafizike, që në çaste dëshpërimi
të plotë i përshkon dhe timbri i absurdit.
Nxiten shqetësime madhore për qenien tonë
kolektive, ndër më të guximshmet në
lirikën shqiptare sot. Këto shqetësime
e nxitin domosdoshmërinë e njeriut për
njohje dhe vetënjohje, të shtrirë kjo
në kohën dhe hapësirën shqiptare
dhe në atë universale.
