Te tregimi "Klithma" mozaiku
dhe detajet janë pak më të bollshme:
terri, hëna, kreshta e malit, lumi; të gjitha
të mbërthyera nga telat e heshtjes. Heshtin
qyqja dhe bulku, ndërsa lart, i paarritshëm,
ylli.
Në këtë univers të ngujuar të
acarit, shpërthen thekshëm klithja që
çan hapësirën e tendosur nën
ankthin e përgjithshëm. Dhe dëgjohet
krrokama e korbit. Trandet gjithësia nga kjo
klithje: paskësh ndodhur krimi! Hëna fshihet:
të mos jetë dëshmitare. Hija e vdekjes
e kaplon vendin (Truallin?)...
Në të dyja rastet, data në fund të
tekstit është jo vetëm çast
i rëndësishëm, por, do të thoshim,
përbërës i barabartë në shumësinë
narrative. Bëhet fjalë për jehonën
e aksionit famëkeq, tragjik për Kosovën
dhe shqiptarët: aksionin e UDB-së për
mbledhjen e armëve, një nga terroret më
të egra që u pasua me disa qindra mijëra
shqiptarë të shpërngulur me dhunë
drejt Anadollit të Turqisë. Ky krim, duke
u artikuluar si shqetësim i shkrimtarit, mbetet
si dëshmitari më i fuqishëm i kësaj
tragjedie. Si çdo krijues i madh, Anton Pashku
ishte i pakapshëm për deshifrimet dhe interpretimet
banale të çensurës komuniste antishqiptare.
Në artin e vet letrar, gjatë tërë
jetës, krimin e ushtruar në vendin e vet,
në Kosovë, Pashku do ta stigmatizojë
në shkallë universale, siç ndodh
me artin e madh.
