Edhe kjo dramë përbëhet
nga pjesa e parë dhe pjesa e dytë. E para
zhvillohet në dhomën e Xhexheut, ku janë
të pranishme një telefon dhe një thikë:
telefoni si simbol i përgjimit, manipulimit,
përgjimit, dhe thika simbol i dhunës e i
krimit. Xhexheu ngrihet në nivel të subjektit;
është i vetmi strumbullar rreth të
cilit plekset e shplekset çdo gjë në
këtë dramë. Ai zhvillon një "dialog"
me palën tjetër në skajin tjetër
të telefonit, me palën që e ka numrin:
një me njëmbëdhjetë zero pas dhe
me njëmbëdhjetë zero para dhe njëshin
në fund, që është numri i Xhexheut.
Teksti i palës tjetër mund të merret
me mend për aq sa lejon monologu i Xhexheut.
Pala tjetër është e pranishme në
dhomën e Xhexheut vetëm si ftohtësi,
si bardhësi boshe, pa trajtë individualiteti,
si mekanizëm dhe sistem që të ndrydh,
që të ngujon brenda rrjetave të hekurta.
Xhexheu synon ta ngrejë tërë atë
patrajtshmëri në shkallën e subjektit,
gjë që do të realizohet në pjesën
e dytë të dramës, e cila zhvillohet
në një lokal publik, ku mblidhen plot njerëz
dhe merren me biseda të kota. Xhexheu në
këtë kontekst provon të veçohet,
të shkoqet pëfundimisht nga ky realitet,
përmes një rebelimi të skajshëm.
Kështu, në pjesën e parë rrëfimi
dramatik paraqitet zëshëm, si një monolog
i reflektuar nga një bashkëbisedues imagjinar,
ndërkaq, në pjesën e dytë ngjarja
shfaqet e dukshme, vizuale.
Gjuha simbolike: numrat e dy anëve të telefonit;
thika, emrat e personazheve, (Xhexheut, si jehonë
e nxitjeve për vetveten, Lumnia si jehonë
e idesë së pandryshueshme të realitetit,
Lumtunia si ideal i synuar, dhe Shpresa, si mbështetje
e brendshme e personazhit), mjediset (si Rruga e Trimave
dhe Kozmodromi), ku zhvillohet pjesa e dytë,
janë pjesë përbërëse e idesë
qëndrore, e kuptimeve të ndërthurura,
që nxitin tekstin e hapur të Pashkut.
