Ata që presin barin me drapinj
dhe kosa të shkurtra, posare për livadhe
me gur në bjeshkën e Cukalit, janë
njerëz të heshtun dhe vetëm në
dukje të qetë: dhimba u bren kocat natën
e i kap si pika në mëngjes në muskuj
e gjymtyrë kur sjellin së pari rreptas hekurin
në bar. Në parzmin e leshtë u fshehet
frika e gjarpnit që pret tue njehë në
ritëm afrimin e krismës së drapnit
në tërfojë.
Mbledhësit e barit flejnë në vapën
e ditës mbështetë për trungun
e ahut nën hije e shohin andrra syçelë.
Ma i riu i zgjoi njëherë e u tregoi atë
që kishte gjetë, diçka të gdhendun,
gungë e madhe ngjyrë ashti, rrashtën
e breshkës e mbi atë gjarpnin dredha-dredha,
gjithçka të bamun gurë! Mirë
- thanë ata - na e dimë qëmoti se nëma
e Orëve ndërron në shkamb çdo
gja, edhe bariun me tufë përpara, po puna
ashtë: si erdhi breshka deri këtu, kaq nalt?
Njeni sish shpjegoi me buzë në gaz:
"Unë kam helm në gjak pse gjarpni më
zuni tri herë, andaj unë di në këtë
mes pakëz ma tepër se ju. Breshka - tha
ai - e pruni deri këtu në shpinë gjarpnin.
Shikoni, si janë të ngrimë më
një si të mos ishin dy frymorë! Si
pela ime, Drania, e unë mbi të kaluer."
Mandej folësi mori briskun e me maje ia shkoqi
gjarpnin breshkës nga rrashta mbi të cilën
mbeti gërresa dredha-dredha, si ravë që
përshkon gjysmën e globit.
Dranja, e quejtën njazani ata breshkën në
gurë, pa gjarpën...
Ndonëse breshkë, Dranja ashtë vrejtuese
e vëmendshme kur ndodh se e sheh njerëz
apo shtazë si përtypen tue ngranë.
Dhisë i lakmon ma së forti si ajo me buzë
e dhambë të mprehtë përpin palën
e gjethit sa çel e mbyll synin breshka. Kjo,
një fletë të vetme sallate, e përçap
me orë derisa t'i lëshojë një
pikë lang në gojë.
Poetit që e vëren Dranjen po në këtë
timtë s'i shkon mendja te punët e saj të
brendshme: në vetmi ai përtyp në tru
si breshka na qenka kosmopolite e mirëfilltë
vetëm sepse kupa e rrashtës së saj
i përngjet gjysmës së rruzullit me
njolla dhenash të çdo ngjyre, si racat
e ndryshme në të.
Por ai ashtë edhe i zoti ta ndreqë rëmimin
e vet, kur ndalet dhe e vëren Dranjen nënçmueshëm
e thotë:
Dam, që askush s'e ditka se një rruzull
i tillë na paska po në thelb një zemër
breshke!
Vjeshta po kalon ndërrueshëm me vapë
e fortunë, dridhje shtërpie lara-lara nëpër
dushk. Thonë: kohën që vjen askush
të mos presë një ditë të
mirë. Si kështu! Kaq pabesim në jetë?
E njëmend erdhi moti krejt i mirë, lak i
gjatë pa nyja. Dranjes iu sqarue drita e synit
si me dashë me pa si asnjë breshkë
ndojherë kreshtat e maleve larg-larg mbulue me
borë të bardhë: vetëm prei atij
vezullimi u ndez dheu e uji mori flakë.
Jo, nuk ishin vargmale ato, po fletëza arnejsh
në vërvitje në skajin e pyllit, një
flakim peshe larg dhe përpara turra kajzish të
vegjël barnash të thata.
Vjeshta po kalonte, por gredhi me za të burrnueshëm
si kurrë kërkoi ndër lisa e gjeti ç'ka
lypte: pemë të çame përgjysmë
me erën e athët në lang. Një lloi
bretkose, thithlopa e ngime, i merr amë në
hapësi qumështit që shkumbon në
vedër mes gjujve të mjeltores, gërmuq
në shkam, ende të pashtitëruem mirë
për këtë zeje.
Edhe pse tepër ngjyra në këtë
vend, koha përputhet për kohë përkueshëm,
pa u vra aspak sendi për send.
