Nonsensi (italisht. nonsenso-pa kuptim,
diçka që nuk ka kuptim, diçka që
është jashtë logjikës) apo absurdi
është më i përhapur nga ç'mund
të mendohet në folklorin tonë. Te Mitkoja,
te "Dorëshkrimi i Pragëa" gjejmë
dy. Ja njëra këngë prej tyre.
Erdh'e më dhanë myzhde
se mua m'u lint im atë.
Vajç edh'aty më pa,
zumë qesh ay, qesh unë.
Zunë çilimínj që jashtë
të na hedhën gur'e dhe.
Brenda në një guaskë arre,
na duallën dy pendë qe..
Lëruam' edhe mbuallmë
Një fushë sa një tepsi
Korm'e shimë, mblothm'e matmë.
muarmëpes koqe mel
Mora giel'e ia ngarkova:
dy këndej e tri andej,
hypa edhe un'në mest
dhe i shpura në mullit
Mullinë e giejç të mbyllur.
Thirr'e thirrë, mullirës ska
U fuç nëpër vër të klyqit.
Siç vihet re lehtë, fantazia fëminore
çohet nëpër lodrën e alogjizmit
të plotë duke shkaktuar të qeshuren
tek fëmija, që e zbulon dhe e kupton shtrembërimin
e realitetit, absurditetin e fjalëve të
këngës.
