Pasi përfshiu brënda kufijëve
pashallëkut gjithë Toskërinë,
Ali Pashë Tepelena filloi të ndërhynte
në grindjet feudale të gegërisë
për të vendosur edhe këtu autoritetin
e vet. Ai përfitoi nga pakënaqësia
që kishte shkaktuar në mjaft feudalë
të Shqipërisë qendrore dhe veriore
politika e Ibrahim Pashë Bushatlliut dhe e shtriu
ndikimin e vet në krahinat e tyre. Në Shqipërinë
e mesme Ali Pasha u lidh me sundimtarët e Krujës,
Elbasanit dhe Matit që ishin armiq sundimtarit
të Shkodrës. Ai mundi të bënte
për vehte kapidanin e Mirditës, Preng Lleshin,
i cili ishte armiqësuar me Bushatlliun qysh më
1806.
Pas vdekjes se Ibrahim Pashës, më 1810,
Sulltani emëroi mytesarif të Shkodrës
birin e tij, Tahir Pashë Bushatlliun. Me shkathësi
të madhe, Aliu ndërhyri edhe në grindjet
feudale për pushtetin që plasën menjeherë
në Shkodër. Duke përfituar nga fakti
se Tahiri ishte në moshë të vogël,
Aliu mundi të bënte për vehte kujdestarin
e tij jo Bushatlli. Xheladin Beun. Por kalimi në
fakt i sundimit në duart e Xheladin Beut dhe
ndërhyrjet e Aliut shkaktuan pakënaqësinë
e shkodranëve. Më 1811, këta ngritën
krye, dëbuan nga Shkodra Xheladin Beun dhe caktuan
në vend të tij një kujdestar tjetër,
Mustafa bej Bushatlliun. Njëkohësisht ata
kërkuan nga Stambolli të dërgohej fermani
i emërimit të Mustafa Beut mytesarif në
Shkodër në vend të Tahirit të
vogël.
Këto veprime e zhytën Shkodrën në
një krizë të thellë politike e
cila solli si pasojë ringjalljen e grindjeve
feudale. Më 1811 Shkodra u nda përsëri
në dy tarafe, pikërisht si në gjysmën
e parë të shekullit XVIII. Përkrahësit
e Tahir Pashës dhe të Xheladin Beut formonin
tani partinë kundërshtare. Ata gëzonin
përkrahjen e Portës së Lartë.
Prapa tyre vepronte gjithashtu dora e Ali Pashë
Tepelenës. Në favor të tyre morën
pjesë edhe feudalët e Krujës edhe kapidani
i Mirditës, Preng Lleshi. Përkrahësit
e Mustafa Beut, të cilët kishin sundimin
në dorë por jo fermanin e emërimit
nga sulltani, gëzonin përkrahjen e tarafit
të Tabakëve dhe të malësorëve
të sanxhakut.
Grindjet e tyre u kthyen në luftime të
armatosura. Ato vazhduan gjatë vitit dhe përfunduan
me fitoren e Mustafa Bushatlliut. Sulltani u detyrua
t'i dërgonte Mustafait fermanin e emërimit
mytesarif si dhe titullin pashë.
Me ardhjen në fuqi të Mustafa Bushatlliut,
grindjet feudale në Shkodër pushuan dhe
pashallëku e rimëkëmb përsëri.
Kujdesi i Mustafa Pashës ishte të forconte
autoritetin e vet brenda pashallëkut dhe të
fitonte besimin e Portës së Lartë.
Prandaj ai ndoqi një politikë afrimi si
me forcat kryesore politike të pashallëkut
ashtu dhe me Stambollin, duke iu shmangur me çdo
kusht konflikteve me sulltanin. Mustafa Pasha u afrua
gjithashtu edhe me Ali Pashë Tepelenën.
Aliu nga ana e vet, duke parë se Mustafa Bushatlliu
e siguroi sundimin në Shkodër, vendosi t'i
realizonte qëllimet e veta me rrugë tjetër.
Ai hoqi dorë përkohësisht nga qëndrimi
i mëparshëm armiqësor dhe u përpoq
të lidhte miqësi me të. Afrimi i tyre
u bë pa ndonjë vështirësi. Për
të sanksionuar miqësinë, Mustafa Pasha
u martua, më 1812, me Aishe Kadëmin mbesën
e Aliut. Por kjo miqësi vazhdoi vetëm pak
muaj. Ali Pashë Tepelena, me gjithë krushqinë
e lidhur midis tyre, nuk hoqi dorë nga synimi
për të shtrirë sundimin e vet edhe
në kurriz të Bushatlliut i cili tani ishte
bërë dhëndri i tij. Pas disa javësh,
Mustafa Pasha dyshoi se Aliu kishte kurdisur me anën
e Aishe Kadëmin, një komplot kundër
tij. Kështu, marrëdhëniet miqësore
midis këtyre dy sundimtarëve të mëdhenj
u prishën menjëherë.
Kjo e bëri Mustafa Pashën të afrohej
edhe më tepër me Stambollin. Porta e Lartë
nga ana e vet u përpoq të shfrytëzonte
acarimin e marrëdhënieve midis dy sundimtarëve
shqiptarë. Ajo vendosi të përkrahte
Bushatlliun me qëllim që të hidhte
atë kundër Ali Pashë Tepelenës.
Për këtë qëllim sulltani e lejoi
bile edhe e ndihmoi Mustafa Pashën që të
zgjeronte autoritetin e Shkodrës në krahinat
e Shqipërisë së mesme drejt kufijve
të Pashallëkut të Janinës, në
kurriz të autoritetit të Aliut. Më
1815 ai i dha Mustafa Bushatlliut titullin vezir i
Shkodrës dhe detyrën e valiut mbi sanxhaqet
e Gegërisë (Shkodrës, Dukagjinit dhe
Elbasanit) si dhe mbi sanxhakun e Ohrit, nga të
cilat dy të fundit, të Elbasanit dhe të
Ohrit, Ali Pashë Tepelena i kishte futur nën
ndikimin e vet. Më këtë politikë,
Stambolli e thellonte edhe më tepër rivalitetin
midis dy sundimtarëve të mëdhej shqiptarë
për ta bërë të vështirë,
në mos të pamundur, bashkëpunimin midis
tyre. Prapa rivalitetit midis këtyre dy sundimtarëve,
Porta e Lartë nxiste grindjen edhe midis popullësisë
të dy pashallëqeve, midis toskëve nga
njëra anë dhe gegëve nga ana tjetër,
politikë të cilën ajo e kishte filluar
që më parë.
Ali Pasha, si duket, e kuptoi dëmin që
i kishte shkaktuar vehtes me ndërhyrjet e tij
kundër Mustafa Pashës, prandaj u përpoq
të mos hynte në konflikt me të. Edhe
veziri i Shkodrës nuk guxoi të vepronte
më tutje kundër Aliut. Për disa vjet,
marrëdhëniet midis dy vezirëve shqiptarë
mbetën të ndera.
