O moj plaka lozonjare,
Që ndjek fatn' e njerëzisë
Dhe mas' e peshë s'ke fare,
Po me shkop të marrëzisë.
Moj po me ç'sy e me ç'faqe
Më qasesh prap' e më çfaqe?
Të shoh që vjen posi hije
Ngadalë si qën i qetë
Edhe hi syvet më shtije,
T'u thaft' ajo dor' e shkretë!
Ata sy të zgurdulluar
T'i shoh, o e mallëkuar!
S'je e verbërë, si thonë,
Që s'sheh, s'di se ç'bën në
jetë,
S'je e shurdhër, pasha Zonë!
Dëgjon posi djalli vetë.
Po je e keqe dhe shtrigë,
E pabes' e zëmërligë.
Ti fjalëtë i ke kthyer,
Prandaj na ke përvëluar,
A, popo, ç'na ke gënjyer!
Njeri s'të ka trashëguar.
Dhe kur ndrin, ndrin si lugati,
Prandaj s'të ka qëndrim fati.
Jakë, se jam dëshëruar
E më s'e duronj dot vrerë,
Qesh, mos rri e zëmëruar,
Makar për një copë herë.
Qesh një herë, o leshrakrënde,
Me të qarë nuk u dënde?
