KAPITULLI QË VJEN PAS TË
DYMBËDHJETIT
ku tregohet si hyri në dhomë një vajzë
e bukur dhe si doli në mënyrë të
çuditshme.
Atij mjekut që porsa kishte dalë nga dhoma
duket nuk i kishin pëlqyer fjalët e mia.
Ose i kishin pëlqyer shumë dhe prandaj kishte
dalë në ajër të pastër...
Megiithëse ne nuk e dinim ku kishte patur nevojë
të shkonte.
Për çudi, ai shoku im qëndronte atje
tek shtrati i tij dhe me kokëfortësi ngulte
këmbë në heshtjen e tij. Po po... Qëndronte
atje dhe nuk donte të fliste qoftë edhe
një fjalë të vetme!
Pse nuk fliste kur unë i kisha folur disa fjalë
dhe kisha nevojë të dëgjoja një
fjalë të qartë miku për ato që
kisha thënë?...
Mua më dukej se kisha folur mirë për
kulturën dhe historinë e planetit tonë...
Por miku im përkarshi nuk donte që nuk donte
të fliste.
Më në fund unë thirra:
- Pse, a nuk ngjan historia e qenit me atë të
njeriut?!...
Tjetri u kthye ngadalë nga unë dhe foli
pa u nxituar:
- Ti i përcaktove gjërat shurnë mirë
dhe historia e qenit ngjan shumë me atë
të njeriut. Por.. Nuk i dihet. Në të
ardhmen nuk duhet të flasësh aq shumë...
Se nëpër rrjetat e një muhabeti të
gjatë depërton edhe ndonjë fjalë
e shkurtër, por me një dëm të
gjatë sa më s'thuhet! Prandaj më mirë
të mos flasësh fare!
Mua sikur më thartuan pakëz fjalët
e tij dhe fola:
-Njeriu që porsa doli nga dhoma, m'u duk një
njeri i mirë dhe sikur e kishte qejf muhabetin...
Ma preu ai fjalën:
- Ashtu është. Ai është njeri
i mirë dhe i mirë fare, por muhabetet e
tij vijnë era burg. E kupton ku është
fjala?... Vijnë era dhjetë, pesëmbëdhjetë
vjet burg. Ndofta edhe më shumë...
Unë i dëgjova ato fjalë, por nuk e
kuptoja ku donte ai të dilte.
Ai vazhdoi:
- Këtu, megjithëse kemi një det të
tërë me halle, përsëri nuk jemi
keq... Por duhet shumë kujdes me këta njerëz
që mbajnë bluza të bardha. Se çmendia,
sido që të jetë, përsëri
është më e mirë se kampet e përqëndrimit...
Se tharjet e kënetave ku njerëzit po lënë
kockat dhe ku tjetri është gati të
hajë atë që nxjerr shoku i tij pranë!...
Prandaj kur ta shohësh se zgjatet muhabeti shumë,
kthehu nga muri dhe mbyll sytë...
Mua se si m'u dukën të gjitha ato që
tha ai, po nuk pata kohë që të mendoja
më gjatë, se në dhomë hyri një
vajzë...
Po!... Ishte një vajzë shumë e bukur,
me flokë të verdhë. Mbante bluzën
e bardhë.
Shoku im përkarshi u kthye nga muri dhe nuk po
dëgjohej as frymëmarrja e tij. Unë
nuk guxova të ndiqja shembullin e tlj dhe po
shikoja plot sytë vajzën e bukur... Ajo
la mbi tryezë diçka të mbështjellë,
shikoi nga shoku im që kishte kthyer shpinën,
shikoi me kujdes edhe nga dera. Pastaj m'u afrua,
u përkul mbi mua dhe më... Nuk po e kuptoja
çfarë do më bënte dhe ngriva
në vend. Ajo më puthi në buzë!...
Nuk po kuptoja gjë, por ajo sa më puthi
në buzë, doli nga dhoma me nxitim... Vajza
e bukur me bluzë të bardhë nuk ishte
më në dhomë...
Ç'kishte ndodhur?!...
Vajza ishte zhdukur dhe shoku përkarshi nuk donte
që të kthehej nga unë. Mbi tryezë
qëndronte pakoja e çuditshme që la
ajo dhe unë nuk guxoja të shikoja ç'kishte
atje brenda...
Ndofta ngaqë qëndrova një kohë
të gjatë pa lëvlzur dhe në heshtje,
më në fund u detyrova që të ngrihesha
dhe të shikoja ç'kishte mbështjellë
vajza në atë letër të bardhë.
Çudi!... Ishin mbështjellë gjashtë
copa byreku, dy kokrra portokalli dhe... Atje në
anë ishte një copë letër. Një
copë letër e shkruar me bojë të
kuqe:
"Të lutem të më falësh! Unë
të dua...
Më donte?!... Qysh më donte?!...
Letra ishte fëlliqur nga copat e byrekut, por
lexohej qartë.
Aty ishte shkruar "të dua"...
Më kujtohet kur isha i vogël dhe ndërsa
po loznim në oborr me vajzën e fqinjit...
Që të dy ishim të vegjël... Ajo,
në atë kohë kur ishim i të vegjël,
më tha papritur "të dua", më
puthi në faqe dhe iku me vrap...
Kaluan disa ditë dhe vajza e vogël nuk u
duk më në lojrat tona . Vetëm kur e
kishim harruar fare atë që kishte ndodhur,
ne filluam të loznim përsëri dhe jeta
filloi të rridhte si më parë.
Copat e byrekut ishin atje... Edhe letra e shkruar
më bojë të kuqe ishte atje...
Shoku në shtratin përkarshi lëvizi
duke ngritur batanijet dhe u kthye të më
shikonte. Unë e mora atë copë letre
të shkruar me boje të kuqe dhe ia dhashë.
Sa e mori në dorë trokitën në
derë... Shoku e fshehu letrën dhe në
dhomë hynë dy njerëz të veshur
si ne.
