Forcimi i pushtetit të Ali Pashës
dhe synimet e tij për tu bërë një
sundimtar autonom në Shqipëri shkaktuan
shqetësime në Stamboll.
Në vitin 1812, pasi lidhi paqe me Rusinë,
sulltan Mahmuti i I e drejtoi vëmëndjen
te gjendja e brendshme e vendit. Qëllimi i tij
ishte të forconte pushtetin qendror perandorak
që po tronditej gjithnjë e më shumë
nga përpjekjet separatiste të feudalëve
të mëdhej provincialë dhe nga thellimi
i mëtejshëm i pakënaqësisë
së kombësive të shtypura të Ballkanit.
Në përputhie me këtë politike
sulltani filloi të merrte masa edhe kundër
Ali Pashë Tepelenës. Po atë vit, më
1812, Aliu u shkarkua nga detyra e mytesarifit të
Terhallës domethënë nga detyra e sundimtarit
të pashallëkut. Bashkë me të u
shkarkua edhe biri i tij, Veli Pasha, nga detyra e
rëndësishme e mytesarifit të Moresë.
Porta e Lartë mendoi ta shkarkonte Aliun edhe
nga ofiqi i derven pashës, por, për të
mos e acaruar tërbimin e tij, këtë
masë e la për më vonë. Veç
këtyre, me pretekstin se qe përlyer me vrasjen
e banorëve myslimane të Kardhiqit, sulltani
e urdhëroi Aliun të largohej përkohësisht
nga Janina dhe të vendosej në Tepelenë.
Aliu iu bind urdhërit dhe u tërhoq ne
Tepelenë. Por këtu qëndroi për
pak kohë. Sapo mori vesh disfatën katastrofale
të Napoleonit në Rusi u kthye me të
shpejtë në Janinë. Që këtej
u kërkoi anglezëve armë për të
sulmuar Pargën që ndodhej akoma në
duart e ushtrive frënge si dhe ndërmjetësimin
e tyre në Stamboll për të përmirësuar
marrëdhëniet e tij me Portën e Lartë.
Anglezët, të cilët e lakmonin për
vehte Pargën, e ndihmuan Aliun me armë.
Ata ndërhynë gjithashtu në Stamboll
në favor të tij pasi donin të përfitonin
nga pjesëmarrja e Aliut kundër ushtrive
frënge për të lehtësuar barrën
e tyre në pushtimin e Korfuzit. Aliu nga ana
e vet synonte me këtë rast të terhiqte,
nga anglezët sasi të mëdha materialesh
luftarake për t'i bërë ballë ekspeditës
ndëshkimore turke që pritej të organizohej
nga sulltani.
Portën e Lartë nuk mundi të merrte
masa kundër Aliut, pasi pas disa muajsh, më
1813, shpërtheu kryengritja e armatosur e serbëve
dhe sulltani kishte nevojë për forcat e
tij. Në verën e atij viti ai e urdhëroi
Aliun dhe birin e tij Myftar Pashën të niseshin
bashkë me ushtritë e tyre në Serbi
për të marrë pjesë në shtypjen
e kryengritjes. Por që të dy nuk iu bindën
urdhërit. Për të larguar rrezikun e
një revolte të brendëshme, Aliu çfarosi
të gjithë bejlerët rivalë që
i mbante të burgosur, bashkë me të
edhe Mustafa Pashën, të cilin sulltani kërkonte
ta caktonte mytesarif në sanxhakun e Delvinës,
të aneksuar nga Aliu. Në të njëjtën
kohë Aliu e bëri thirrje sundimtarëve
të pashallëqeve fqinje të ndihmonin
për t'i bërë ballë ndërhyrjes
së sulltanit.
Me këto veprime marrëdhëniet e Aliut
me Portën e Lartë u acaruan së tepërmi.
Që nga kjo kohë Pashallëku i Janinës
u kthye në fakt në një shtet autonom.
Suntani i zënë me kryengritjen serbe, nuk
vendosi as këtë radhë të ndërmerrte
një ekspeditë ushtarake. Kështu, më
23 tetor 1813, ia përsëriti Aliut detyrat
dhe ofiqet e mëparëshme, detyrën e
mytesarifit të Terhallës dhe të derven-pashës.
Në krye të sanxhaqeve dhe të kazave
të Toskërisë, formalisht u emëruan
djemtë dhe nipërit e Aliut, disa nga të
cilët ishin fëmijë të vegjël.
Pasi kaloi rreziku turk, në dhjetor 1814, Aliu
u kërkoi francezëve Pargën. Francezët
e hodhën poshtë këtë kërkese
dhe parganjotët nuk pranuan të afroheshin
me Aliun. Atëherë, në shkurt të
vitit 1814, ushtritë e Aliut sulmuan dhe pushtuan
fshatin Aja në afërsitë e Pargës.
Por parganjotët, të nxitur nga agjentët
britanikë, iu lutën ushtrive angleze që
t'i merrnin nën mbrojtje duke ua dorëzuar
atyre qytetin. Më 22 mars 1814 ushtritë
angleze hynë në Pargë. Aliu, Ndonëse
u zemërua, nuk i prishi marrëdhëniet
me Anglinë. Përkundrazi u mundua të
përfitonte nga kjo miqësi për t'u shkëputur
anglezëve armë të tjera.
Gjatë këtyre muajve ndodhën ngjarje
të tjera të rëndësishme ndërkombëtare.
Napoleoni u thye keq nga ushtritë aleate (ruse,
austriake, prusiane) të cilat më 31 mars
hynë në Paris. Më 17 qershor ushtritë
frënge u larguan nga Korfuzi. Këto ndryshime
sollën përmbysjen e raportit të forcave
në Evropë. Në këtë, kohë
pozitat e Aliut si në lëmin e brendëshëm
ashtu edhe në lëmin, ndërkombëtar
u bënë me të forta se kurrë.
