Me kthesën që pësoi
revolucioni frëng më 1794, në Francë
pushteti ra në duart e borgjezisë së
madhe e cila filloi një politikë pushtimesh
grabitqare dhe koloniale. Më 1797 Franca e mundi
Austrinë dhe e detyroi të nënshkruante
traktatin e Kampo-Formios, më të cilin iu
dha fund ekzistencës së Republikës
së Venedikut. Midis të tjerave Franca shtiu
në dorë zotërimet e Venedikut në
detin Jon, ishujt dhe qytetet bregdetare të Epirit.
Me këto pushtime Franca u bë fqinje me
Pashallëkun e Janinës. Ndryshimet që
ndodhën në fushën ndërkombëtare
i dhanë rast Ali Pashë Tepelenës të
rifillonte veprimtarinë për të zgjeruar
kufijtë e pashallëkut dhe për të
forcuar pushtetin e vet feudal. Për këtë
qëllim ai shpejtoi të shfrytezonte fqinjësinë
me Francën. Më 1 qershor 1797 Aliu i dërgoi
një letër gjeneral Napoleon Bonapartit,
me të cilën i shprehte gadishmërinë
për të ndihmuar zbarkimin e ushtrive frënge
në ishujt joniane. Bonoparti e pranoi ofertën
dhe i premtoi miqësinë e Francës.
Francezët zbarkuan në Korfuz me 27 qershor
1797. Midis Ali Pashës dhe komandantit francez
të Korfuzit, gjeneralit Donzëlo u vendosën
marrëdhënie të rregullta. Të dy
palët u përpoqën ti përdornin,
secila për interesat e veta, këto marrëdhënie.
Gjenerali Donzëlo, sipas udhëzimeve të
Bonapartit, përpiqej të nxiste Aliun si
dhe sundimtarët e pashallëqeve të tjera
të ngriheshin kundër Portës së
Lartë. Qëllimi i Bonapartit ishte t'i krijonte
Turqisë diversion në Ballkan për të
lehtësuar pushtimin e Egjyptit që Franca
po përgatiste me fshehtësi të madhe.
Nga ana e tij, Ali Pasha kërkonte të forconte
miqësinë me Francën për të
siguruar përkrahjen e saj në politikën
e vet separatiste.
Qysh në fillim Aliu pati disa përfitime
nga miqësia me francezët. Me kërkesën
e tij, gjenerali Donzëlo i dërgoi Aliut
një sasi armësh dhe disa instruktorë
ushtarakë. Në pranverën e vitit 1798
Aliu shkëputi nga francezët lejen që
anijet e tij të ngarkuara me ushtarë të
kalonin përmes kanalit të Korfuzit. Me këto
anije ai zbarkoi natën e pashkëve në
Lukovë (Himarë). Që këtej ushtarët
e tij sulmuan himariotët papritmas dhe shkretuan
fshatrat Shën-Vasil, Nivicë-Babar, Sarandë
e Porta Palermo. Me këtë ekspeditë,
Aliu i theu himariotët, aleatët e suliotëve,
dhe plotësoi rrethimin e pashallëkut të
Delvinës, të cilin synonte ta nënshtronte.
Më 1798 Aliu mori urdhër nga Stambolli
të nisej me ushtritë e veta për të
marrë pjesë në ekspeditën turke
kundër Pasvanogllit. i cili kishte ngritur krye
në Vidin. Francezët e Korfuzit u përpoqën
të ndalonin Aliun nga pjesëmarrja në
këtë ekspeditë. Gjenerali Donzëlo
i pëshpëriti Aliut se ushtritë frënge
do të zbarkonin së shpejti në Greqi.
Por Aliu nuk u besoi francezeve. Në krye të
8 mijë ushtarëve u nis për në
Vidin.
Në Vidin Ali Pasha mësoi se ishte formuar
një aleancë tri palëshe annglo-ruso-turke
kundër Francës dhe se flota e përbashkët
ruso-turke do t'i dëbonte ushtritë franceze
nga ishujt jonian.
Formimi i këtij koalicioni e bëri Aliun
të humbiste besimin te fitorja e Francës,
prandaj vendosi të vepronte kundër saj.
Për të përkrahur veprimet e flotës
ruso-turke në ishujt joniane, Aliu u kthye në
Janinë me lejen e sulltanit. Kur Turqia i shpalli
luftë Francës më 10 shtator 1798, ai
filloi menjëherë sulmet kundër ushtrive
franceze dhe pushtoi Butrintin, Gumenicën, Prevezën
e Vonicën, përpara se të arrinte flota
ruso-turke. Porta e Lartë duke ndjekur me kënaqesi
veprimet e Ali Pashës, shpërbleu atë
me titullin vezir.
Flota e përbashkët ruso-turke, nën
komandën e admiralëve Ushakov dhe Kadri
bej, arriti në ishujt jonianë në fillim
të vitit 1799. Me pushtimin e Korfuzit, më
22 shkurt 1799, ushtritë franceze u dëbuan
nga këto vise. Në vend të francezëve,
Pashallëku i Janinës tani kishte fqinjë
rusët.
Qysh se u prish me francezët, Ali Pashë
Tepelena u përpoq të lidhte miqësi
me rusët. Për këtë qëllim
ai hyri në kontakt me admiralin Ushakov dhe me
funksionarë të tjerë rusë. Këtyre
u dha të kuptonte se kishte nevojë për
ndihmën e Rusisë që të shkëputej
nga sovraniteti i sulltanit. Me 1799 kur Aliu bëntë
të tilla përçapje, Rusia ishte aleate
e Turqisë dhe nuk kishte interes t'i shkaktonte
telashe aleates së saj pa mbaruar lufta me Francën.
Veç kësaj, Rusia, në eventualitetin
e një lufte kundër Turqisë përkrahte
popullsitë e krishtera të Ballkanit dhe
nuk kishte besim te ky pasha mysliman. Në këtë
mënyrë marrëdhëniet e Aliut me
fqinjët rusë nuk qenë të mira
qysh në fillim dhe ato shkuan gjithmonë
duke u acaruar.
