Qëllimi i Skënderbeut ishte
çlirimi i krejt vendit dhe lufta kundër
shkelësve turq me forcat e përbashkëta
të të gjithë shqiptarëve, me ushtri
të rregullt dhe të organizuar.
Për t'ia arritur këtij qëllimi, Skënderbeu
sapo mori Krujën. filloi bisedimet paraprake
me bujarët shqiptarë. Këto bisedime,
vazhduan edhe në fillim të vitit 1444. Fitoret
që po korrte Huniadi, lajmet që qarkullonin
në ato muaj se në vendet e ndryshme të
Evropës qëndrore e perëndimore po bëheshin
përpjekje për të organizuar një
fushatë të re ushtarake kundër turqve,
suksesi i shpejtë që korri Skënderbeu
në çlirimin e zotërimeve të
Kastriotëve si dhe gadishmëria e mbarë
popullit për të luftuar kundër turqve,
i bindi bujarët shqiptarë se kishte ardhur
koha që të çliroheshin edhe ata nga
zgjedha e sulltanit dhe të rifitonin zotërimet
e tyre të mëparëshme. Ne këto
rrethana, ftesa e Skënderbeut për të
mbajtur një kuvend të përgjithshëm
gjeti pëlqimin e pothuajse të gjithë
bujarëve shqiptarë. Kuvendi u vendos të
mblidhej në fillim të marsit. Mbledhja u
caktua të bëhej në qytetin e Lezhës
që ishte nën zotërimin e Venedikut,
për të mos ngjallur dyshimin e republikës
dhe për të evituar pakënaqësinë
e bujarëve, që mund të shkaktohej në
qoftë se mbledhja bëhej në një
nga domenet feudale. Republika e Venedikut dhe ajo
e Raguzës u ftuan të dërgonin përfaqësuesit
e tyre në kuvend.
Kuvendi u çel më 2 mars 1444 pranë
katedrales së Shën Kollit të Lezhës.
Midis bujareve që moren pjesë në kuvend
qenë udhëheqësit e kryengritjeve të
mëparëshme: Gjergj Arianiti, Andre Topia,
Nikollë Dukagjini dhe Teodor Korona Muzaka.
Personalitete të tjera të rëndësishme
qenë gjithashtu Pal Dukagjini, Lekë Zaharia,
Lekë Dushmani,Gjergj Stres Balsha, Pjetër
Spani, sundimtari i Malit të Zi Stefan Cernojeviçi
dhe mjaft feudalë të tjerë. Në
kuvend morën pjesë edhe përfaqësues
të fiseve malësore.
Çështja kryesore që u bisedua në
kuvend qe ajo e bashkimit të vendit në luftën
kundër turqve. Skënderbeu, pasi u foli pjesëmarrësve
të kuvendit mbi të kaluarën e tij dhe
arësyet që e kishin detyruar të shërbente
si sanxhakbej i sulltanit, u theksoi atyre nevojën
e bashkimit të forcave të vendit per të
marrë pjesë në luftën kundër
turqve tani që fitorja e hungarezëve kishte
hapur prespektiva për çlirimin e popujve
të Ballkanit. Në përfundim të
bisedimeve, bujarët shqiptarë, megjithëse
në shumë çështje kishin divergjenca
të theksuara, u shprehën në mënyrë
të njëzëshme për bashkimin e tyre
në luftë kundër turqve, bashkim ky
në shkallë kombëtare që ndodhte,
nga sa dihet, per të parën herë në
historinë e Shqipërisë feudale. Me
pëlqimin e pjesëmarrësve kuvendi vendosi
formimin e një besëlidhjeje e cila njihet
me emërin "Lidhja shqiptare", ose "Lidhja
e Lezhës" Lidhja shpalli Skënderbeun
kryetar të saj.
Një vendim tjetër me rëndësi
që mori kuvendi i Lezhës qe formimi i një
ushtrie shqiptare me repartet që do të rekrutonin
si Skënderbeu ashtu dhe bujarët e tjerë
në zotërimet e tyre. Komandant i saj u caktua
gjithashtu Skënderbeu, me titullin "kapiten
i përgjithshëm" (Capitaneus generalis)
ndërsa komandantët e reparteve të veçanta
do të caktoheshin nga vetë bujarët.
Përveç ushtrisë, kuvendi vendosi
të krijonte edhe një arkë të përbashkët
për të përballuar shpenzimet e luftës.
Fondi do të krijohej me kontributet që do
të jepnin bujarët shqiptarë si dhe
me një pjesë të të ardhurave të
kriporeve të Shën-Köllit që ndodheshin
në veri të Durrësit. Kontributi që
premtuan të jepnin bujaret arriti në shumën
e rëndësishme prej 200 mijë dukatësh
ari.
"Lidhja Shqiptare" kishte karakterin e
një aleance politike e ushtarake të krijuar
për nevojat e luftës kundër pushtuesve
turq, por secili bujar pjesëmarës e ruante
autonominë e vet, Skënderbeu, si kryetar,
ishte në këtë kohë vetëm
një "i parë midis të barabartëve"
dhe nuk gëzonte asnjë të drejtë
të ndërhynte në zotërimet e bujarëve
të tjerë. Megjithatë, caktimi i një
udhëheqësi të vetëm politik e
ushtarak kishte një rëndësi të
madhe, ishte një hap përpara në kapërximin
e përçarjes feudale. Në duart e Skënderbeut,
i cili fitoi një prestigj dhe autoritet në
radhët e masave popullore si çlirimtar
i zotërimeve të gjëra të Kastriotëve,
"Lidhja e Lezhës" u bë një
mjet për bashkimin politik të mbarë
popullit shqiptar në luftën kundër
pushtuesve turq.
Republika Raguzes, ndonse premtoi, nuk dërgoi
ndonjë perfaqësues në kuvend. Edhe
Republika e Venedikut nuk mori pjesë zyrtarisht.
Ajo dërgoi këtu vetem një vëzhgues.
Republika, e cila ishte në paqë me sulltanin
dhe nuk donte t'i prishte marrëdhëniet me
të, u dha shqiptarëve, me anën të
vëzhguesit të saj, vetëm premtime të
thata. Ajo bile, vrapoi të nxirrte përfitimet
e veta. Duke përdorur si pretekst rrezikun e
shqiptarëve, republika hyri në bisedime
me turqit, dhe u kërkoi Vlorën e Kaninën.
Por këto qytete sulltani nuk i lëshoi.
