Më 1570, perandoria e osmanllijve
filloi luftën për të pushtuar ishullin
e Qipros që ndodhej nën zoterimin e Venedikut.
Këtë radhë ajo kishte përgatitur
një flotë të madhe e cila krahas epërsisë
në tokë do t'i siguronte asaj edhe epërsinë
në det. Ky rrezik nxiti një varg shtetesh
evropiane të bashkoheshin përsëri në
një koalicion dhe krahas me Venedikun të
hynin po atë vit në luftë kundër
Turqisë. E shqetësuar nga rreziku që
kërcënonte Qipron dhe nga rritja e shpejtë
e fuqisë detare otomane, republika kishte interes
të përhapeshin kryengritjet në të
gjitha viset e pushtuara nga turqit. Në Shqiperi
republika shpresonte t'i gozhdonte turqit me anën
e kryengritësve shqiptare për të lehtësuar
mbrojtjen e qyteteve Ulqin e Tivar që ndodheshin
akoma nën zotërimin e saj.
Ngjarjet ndërkombëtare të vitit 1570
tërhoqën vëmendjen dhe të shqiptarëve,
të cilët shikonin tani te përkrahja
e Venedikut mundësinë e dëbimit të
turqve nga Shqipëria. Në veri të Shqipërisë
kryengritjet shpërthyen qysh në fillim të
vitit 1571 por ato u shtypën përkohësisht
prej ushtrive të mëdha turke. Në veri
kryengritja shpërtheu, përsëri. Malësorët
dukagjinas sulmuan Lezhën dhe e çliruan
përkohësisht. Pastaj, së bashku me
një pjesë, të forcave venedikase që
ndodheshin në Ulqin sulmuar Shkodrën. Gjatë
sulmit Shkodra u dogj, por turqit, me ndihmat që
u erdhën, e mbrojtën qytetin.
Në qershor të atij viti, flota e Venedikut
u orvat të pushtonte Durrësin me zbarkim,
e rrahu me artileri, por garnizoni turk nuk u dorëzua.
Pastaj flota kreu një varg veprimesh luftarake
në brigjet e Himarës. Të ndihmuar nga
himariotët zbarkuan në bregdet stradiotë
shqiptarë, grekë dhe italianë që
kishin hyrë në shërbim të republikës.
Himariotët së bashku me stradiotët
pushtuan kështjellën e Sopotit dhe çliruan
gjithë krahinën e Himarës.
Kundër himariotëve dhe ekspeditës
venedikase u nisën sanxhakbejlerët e Delvinës
e të Vlorës të forcuar me reparte jeniçerësh
dhe me flotën turke që e dërgoi në
ndihmë Stambolli. Në fillim ushtritë
turke pësuan disfatë por më vonë,
me hyrjen e flotës në veprim, kryengritja
u shtyp. ekspedita venedikase u shpartallua dhe Sopoti
ra përsëri në duart e turqve.
Pasi pushtoi Sopotin flota turke u nis drejt Ulqinit
për të ndihmuar ushtritë e sanxhakbeut
të Shkodrës që kishin rrethuar garnizonin
venedikas të qytetit. Pas një rrethimi të
fortë, në gusht të vitit 1571 garnizoni
venedikas u detyrua të dorëzohej. Turqit
lanë të lirë vetëm venedikasit
të shkonin në Raguzë, kurse mbi ulqinakët
bënë kërdinë, një pjesë
të qytetareve i vranë dhe pjesën tjetër
bashkë me gratë e fëmijët i bënë
robër pastaj i dhanë zjarrin qytetit. Disa
ditë më vonë turqit rrethuan Tivarin.
Garnizoni venedikas nuk bëri asnjë qëndresë
dhe e dorëzoi qytetin pa luftë.
Një muaj pas pushtimit të Ulqinit e Tivarit,
në tetor 1671, flota e koalicionit evropian korri
një fitore të madhe në betejën
detare që u zhvillua në afërsitë
e Lepantit, në gjirin e Korinthit. Këtu
flota turke u shkatërrua krejtësisht. Në
Shqipëri, ngjallen përsëri shpresat
e çlirimit të vendit. Por shtetet evropiane,
nuk dijtën të shfrytëzonin fitoren
e Lepantit për ti dhënë grushte tjera
Turqisë. Midis tyre lindën përsëri
kontradikta për çështjen e mbisundimit
në Ballkan. Spanja, e pa kënaqur nga përfitimet
që pati rivalja e saj, Republika e Shën-Markut.
u largua nga koalicioni duke u dhënë rast
turqve të përforconin pozitat e tyre. Në
mars të vitit 1573 edhe Venediku u tërhoq
nga koalicioni dhe lidhi paqe të veçuar
me Turqinë. Megjithëse në marrëveshjen
e paqes, në pikën 6, u caktua që Ulqini
e Tivari t'i ktheheshin përsëri Venedikut,
turqit nuk e respektuan këtë dhe këto
qytete i mbajtën për vehte. Keshtu, këtë
rradhë sundimi turk u vendos në krejt bregdetin
e Shqipëri.
