Hidhet e përhidhet në shtregullën
e fatit
djalosh' i Arbënis.
Hidhet e përhidhet në pëmdim mbrapa
malit
me hovin e rinis
zogu i liris!
Në shtregullën e fatit, ndër këto
fluturime
ma shpejt i rreh zemra edhe merr drithtime
se qiellat e hueja premtojnë gëzime t'ambla
nepër shkalla të hueja, nën të
ngjyrta llamba
premtojnë hyjnizimin në vallen e dëfrimit;
femën-mashkull rrokun si dy vetë që
mbyten
kin për të mbramen herë qindenjë
herë puthen
e mbrenda krahnorit gati të pëlsasë
zemra,
nsa majet e këpucve shkarravisin germa
të tanë natën e lume deri në të
lem t'agimit.
Për njenin ky gëzim, për tjetrin gëzim
tjetër...
ndoshta vllime librash, atom ose kompas
fund' i fundit shkundet ai djalosh i vjetër
nga melankolia fillon të vuejë pa masë.
Dh' atëherë nalmadhnia e tij mbret Dyshimi
futet në zemër, në tru, në jetën
e të riut
mfshehtas fillon lojën tinzake, si krymbi
në thalbin e mollës... e syni i të
riut
merr hijen e vendit, hijen e një murit
mbrapa të cilit rrahin zemrat e makinat
m'i krijue jetë të tjetër, njeriun
e gurit...
... po, një ringjallje mbi të vjetra kalbsinat.
Syn' i të riut muer hijen e atij murit.
Hidhet e përhidhet
zogu i liris,
por dhe bjen ku lidhet djalosh' i Arbënis.
