Kangë Përndimi, kangë
njeriu të dehun nga besimi në vete
Kanga e tij një fè tjetër, me tempuj
të tjerë, me meshë solemne,
ku prej mëngjesit deri në mbramje shkrihen
ndjesitë njerzore
n'apoteozën e hekurit; shpirtënt përshkohen
në tymore,
të cilat në fishkllim i përqeshen
zotit të vjetër edhe qiellit
e me re të ndyt' tymi të dendun ndriçimin
ia vrasin diellit.
Fe tjetër, fe e çmendun e Përndimit
të mrekullueshëm...
ekzaltuem shklet njeriu në delirium të pakuptueshëm.
Dëgjon zanin q'i thotë feja. Plagos qiellën,
e shpon tokën,
i shkyn horizontet e bardhë, zhvesh natyrën,
ia heq kotllën.
Kult' i tij kult i zhveshun! Nuk ia bren ma trutë
enigmi
e varros, mbi varr ia vë një shej përbuzje
o nderimi.
Kangë Pëmdimi, kangë njeriu të
dehun nga besimi në vete
Kanga e tij shpres' e bukur, me flatra të një
tjetër jete
në të cilën dielli do ndrrojë
udhën: ka për t'u lindë nga Përndimi
por deh! nga lumnia tash humb kokën rruzullimi.
Me një "tango" qejfi tash ia ngatrron
fijet zotit të vjetër
ka me ia skandalizue të birtë besnikë
në planetë të tjetër,
Kanga Përndimi, kangë njeriu të dehun
nga besimi në vete...
Le të dëgjojmë kangën që
mshtillet në shllung' avulli në pika djerse.
