Të lindet një njeri
nga gjin' i dheut tonë të rim me lot të
vakët,
nga thalb' i shpirtit tonë që shkrihet në
dëshirë të flakët
për një gen të ri,
Të lindet një njeri!
Pa hyll në ball por që me fjalë të
pushton,
që të rrëmben qetsin e ban gjakun të
të vlojë rrkajë,
e ban synin ligshtin ta zhgjetojë,
që nëpër shekuj ndërgjegjen na
tradhton.
Të dali një njeri!
Të mkambi një Kohë të Re!
Të krijojë një Epope!
Ndër lahuta tona të këndohet Jeta e
Re...
Të gjithë kombet po dehen n'epopea të
veta,
flakë e zjarrmit të tyne na i përzhiti
ftyrat
dhe nëpër to një nga një po shtohen
rrudhat,
e nën kambë e mbi krye tinzë po na
ikjeta.
(Liri! - Po, liri dhe gaforrja gëzon,
por gaforre asht...
Liri, ku plogsi ndërgjegje gjallon,
jo, liri nuk asht!),
Të lindet një njeri
i madh si madhni
dhe ndërgjegjet tona t'i ndezi në dashni
për një ide të re, ideal bujar,
për një agim të lum e të drejtë
kombtar.
