Ca pika shiu ranë mbi qelq.
Për ty unë befas ndjeva mall.
Jetojmë të dy në një qytet,
Dhe rrallë shihemi sa rrallë.
Edhe m'u duk pak e çuditshme
Si erdh kjo vjeshtë, ky mëngjes.
Qiejt e ngrysur pa lejlekë
Dhe shirat pa ylber në mes.
Dhe thënia e vjetër e Heraklitit
Seç m'u kujtua sot për dreq:
"Të zgjuarit janë bashkë në
botë,
Kurse të fjeturit janë veç".
Në ç'ënderr kemi rënë
kaq keq,
Që dot s'po zgjohemi vallë?...
Ca pika shiu ranë mbi qelq
Dhe unë për ty seç ndjeva mall
--------------------------------------------
Poezia "Mall" është, pas shumë
gjasash, i vetmi rast në krijimtarinë e
Kadaresë ku shiu nuk është përdorur
si simbol i grisë, por është përftuar
në ndërgjegjen kritike të kohës
thjesht si shi, i padyshimtë, produkt i natyrës
së madhe, fenomen i zakonshëm në botën
tonë që quhet tokë, madje, në
të kundërtën, jo si shenjë errësire,
por si simbol bardhësie, gjë e habitshme
kjo për faktin e thjeshtë që tashmë
ai përbënte një figurë të
paragjykuar.
Malli, kjo dhunti përjashtimore e njeriut qysh
prej kohëve më të lashta, është
i pranishëm në tërë veprën
e Kadaresë. Kadare zbuloi mungesën dhe mungesa
vetvetiu lind mallin. Ai përjetoi mungesën
e atdheut, të qytetit të lindjes, të
bisedës së plakave katënxhika në
oda me dylbi në duar, të miqve dhe njerëzve
të dashur. Ishte malli për gjërat e
munguara që e ktheu shkrimtarin e madh nga rruga
e kotësisë në atë të krijimit.
Fenomeni i mungesës e ka tërhequr Kadarenë
që në fillimet e kriiimtarisë. Këtë
ai e pohoi edhe shprehimisht me largimin nga atdheu.
Poezia "Mall" është, si duket,
shprehja më e përkryer e këtij fenomeni.
Ndoshta pse malli i saj vinte nga një mungesë
jo e largët, përkundrazi, nga një mungesë
që të bën të çuditesh.
"jetojmë të dy në një qytet
dhe rrallë shihemi, sa rrallë!'
E prandaj ai mall kryeneç lind këtë
poezi të bukur, intime.
---------------------------------------------------------
