Gjoni s'kishte më shokë.
Ai kishte mbetur fare vetëm. Ai kishte Stelën.
Gjithë ditën mendonte vetëm për
të. Pas shumë mundimesh, më në
fund, mezi arriti t'i shkruante një pusullë
në fletoren e saj të hartimit me këtë
përmbajtje:
"Stela, ju e kuptoni se unë duhet pa tjetër
t'ju takoj. Ju lutem shumë mos m'u largoni. Jam
shumë i tronditur. Në pushimin e madh qëndroni
pranë derës së laboratorit të
kimisë. Ju lutem shumë".
Në pushimin e madh Gjonit i buçisnin veshët.
Ai vente e vinte me regjistër në dorë
përpara laboratorit, duke pirë cigare. Mundohej
ta hiqte tronditjen me ato meditimet dinake mbi kozmosin
dhe vdekjen, por nuk mundte. Truri dhe logjika nuk
i bindeshin më. Qenien e tij e urdhëronin
tani vetëm nervat.
Korridori i ngushtë ishte plot zhurmë, zëra,
vrapime nxënësish. Dy vajza qanin në
një qoshe. Një prind plak se kë kërkonte.
Kujdestarët e klasave kërkonin shkumës
dhe dru për stufat. Ja, u duk fjongoja e bardhë.
Stela po vinte. Edhe ajo ishte shumë e tronditur
dhe e frikësuar. Kaloi afër, pastaj befas
u kthye me një shprehje pyetëse në
fytyrën e trembur. Gjoni u mundua të buzëqeshte
dhe të mbante gjakftohtësinë. Ai buzëqeshi,
po nuk qe gjakftohtë.
-Stela, ju do të jeni në shtëpi sonte
pas orës katër? - pyeti me një ton
gjysmë zyrtar.
-Po, - u përgjigj shkurt vajza.
-Dilni në korridor, ju lutem, në orën
katër.
Ajo qëndroi dhe një sekondë në
heshtje, pastaj iku pa e përshëndetur. Fjongoja
e saj humbi në turmë. Gjoni u çlirua
nga një barrë e rëndë.
Në orën katër ruante korridorin e shtëpisë.
Stela doli dy-tri herë, por kaloi shpejt si hije.
Ai priti në derën e tij dy orë e ca,
koka i dhimbte. Ishte i dëshpëruar në
kulm. Mbaroi periudha e lumturisë dhe erdhën
vuajtjet, që shkaktonte dëshira për
takim.
Tri ditë rresht u mundua të kapte çastin
e duhur, por s'mundte. Stela trembej shumë. Edhe
ai ruhej. Dëshira për të takuar Stelën,
për ta pasur në krahët e tij, kishte
marrë përmasa kolosale, kaq sa dukej gjë
e paarritshme. Sikur dëshira të mos ishte
kaq e madhe, Stela nuk do t'i dukej e paarritshme.
Por dëshira ishte kolosale dhe prandaj Stela
i dukej ashtu. Ai do të donte që Stela të
ishte e arritshme, por nuk do të donte që
dëshira e tij për të të mos ishte
kolosale. Ai donte dy gjëra të kundërta
dhe prandaj vuante.
Ditën e katërt arriti ta gjejë vetëm
në shkollë.
-Stela, - i foli shpejt e shpejt, - ju po më
çmendni, pse më bëni të vuaj?
Vajza ngriti sytë. Sa ishte dobësuar Gjoni
ditët e fundit. Edhe ajo ishte hequr ca. Dashuria
po i merrte frymën si një gaz i rëndë.
Këto katër netë ajo s'kishte mbyllur
sy dhe ishte dobësuar, por ajo ishte bërë
më e bukur. Por Gjoni nuk e dinte këtë.
Në qoftë se ai do ta dinte se ajo ishte
bërë e bukur nga vuajtja, ai do të
gëzohej dhe nuk do të vuante. Por ai s'e
dinte që ajo ishte zbukuruar nga vuajtja, përkundrazi
mendonte se ajo ishte zbukuruar ngaqë e detyronte
atë të vuante.
-Ju pres sonte pas mesnatës, kur të flenë
të gjithë, dilni në korridor. E?...
Ajo nuk u përgjigj.
-Stela, - filloi prapë Gjoni.
Poshtë u dëgjua zilja e portës. Vajza
vrapoi.
-Do t'ju pres, - pëshpëriti Gjoni.
Gjithë natën ai qëndroi sipër
shkallëve. Kjo ishte një torturë e
tmerrshme. Çdo lëvizje minjsh, çdo
kërcitje dërrase e trondiste të tërin.
Korridori ishte i errët, i qetë si varr.
Po gdhinte. Atëherë ai mendoi se ndoshta
Stela po flinte tani e qetë, ndërsa ai po
torturohej duke u dridhur nga e ftohta. Ah, vajzë
e pamëshirshme, përse ta mundonte kështu?
Ç'të keqe i kishte bërë ai?
Sa e donte! Kurse ajo nuk prishte, së paku, as
gjumin. Fli, o zemërgure, i thirri pa zë
dhe me çapa të vrara ngjiti shkallët
dhe ra pa u zhveshur në krevat. Sa i lodhur ishte!
Të nesërmen ai i shkroi një pusullë
dhe ia vuri në librezën e notave: "Stela,
ju pres sonte pas mesnate. M'u përgjigjni, po
ose jo. Ndryshe nuk do ta kontrolloj më veten".
Në pushim ia përsëriti me gojë
dhe ajo iu përgjigj: "Do të mundohem".
Përsëri një natë torture. Ai pinte
cigare mbi krevat, duke u dridhur nga çdo fëshfërimë.
Kishte kaluar mesnata, nervat i ishin tendosur në
kulm. Dhjetëra herë iu bë sikur dëgjonte
hapa te shkallët. Ishte era që buçiste
nëpër oxhaqet, duke përplasur shiun
xhameve. Ai e kishte provuar gjithmonë në
jetë se kur pret diçka në tension,
ajo vjen vetëm atëherë kur e humbet
shpresën. Ja, tani ai po mendonte të humbiste
shpresën, ta bindte veten që ajo s'do të
vinte. Mirëpo ai e dinte se e bënte këtë
që ajo të vinte. Domethënë ai
s'mund ta humbiste dot shpresën gjer në
fund. Kur arrinte ta mbyste shpresën, atëherë
qetësohej dhe mendonte "tani e humba shpresën,
ndoshta vjen", këtu befas lindte shpresa.
Sikur ta humbte fare shpresën, nuk i duhej më
as qetësia. Edhe këtu ai donte të arrinte
dy gjëra të kundërta. Mirëpo duke
mos i arritur dot, vuante.
Këto manovra trunore e lodhën shumë.
Po e kapiste gjumi. Kur, pa e kuptuar ishte në
ëndërr apo jo, dera kërciti fare lehtë.
Ai brofi në këmbë.
-Stela!
Po, ishte ajo, e heshtur, e mermertë si një
nimfë kishte ngrirë te dera. Ai e tërhoqi
në krahë dhe e përqafoi fort, duke
e shtrënguar pas gjoksit të lodhur atë
kokë të bukur. Ishte errësirë.
Ai s'dalloi dot vijën e ndarjes së flokëve.
Por aromën e ndjeu më fort.
-Stela, e dashur... e dashur...
Ajo mekanikisht i përkëdhelte kokën
me njërën dorë. Ajo u dha e tëra
pas përkëdheljeve, me nerva të shkrehura
siç ish, për herë të parë
në jetë dhe pa më të voglin kundërshtim
iu dorëzua e gjitha.
Akoma pa gdhirë, me hapa të dridhura, Stela
zbriti ngadalë shkallët, shtyu derën
dhe, duke u dridhur nga të ftohtët iu afrua
shtratit të gjyshes. Netëve të ftohta
të dimrit ajo flinte me gjyshen, për ta
ngrohur atë. Ngriti me kujdes mbulesën dhe
përnjëherësh ndjeu aromën e njohur.
Plaka gërhiste lehtë dhe tërë
qenia e saj prodhonte një paqe të lumtur.
Stela u mbështoll me mbulesën.
Jashtë qyteti buçiste nga ujërat
që derdheshin e rridhnin nëpër pullaze,
përrenj e vija të pafund. Asaj iu duk se
gjer tani nuk e kishte ndjerë gjithë këtë
suferinë të fuqishme. Asaj iu duk se e dëgjonte
për herë të parë.
Si oshëtin çdo gjë. Sa çudi!
- mendoi ajo e lodhur.
