Duke rregulluar kravatën përpara
pasqyrës, Gjoni thoshte me mend se, së paku,
sonte do ta shihte Dianën në mbrëmjen
e gjimnazit të Vitit të Ri. Ç'dreq
vajze! Përse i largohej vallë? Ajo aq lehtë
iu dorëzua, kurse tani... Mos vallë nuk
ishte "kënaqur" prej tij? Ai e kalonte
rrëshqitazi këtë mendim në tru,
dhe e dëbonte i turbulluar. Kush i merr vesh
punët e femrave. Luiza Angoni i kishte thënë
që s'ishte i keq. Por Luiza ishte mall vendi.
Pa orën. Kishte edhe një orë gjer në
fillimin e mbrëmjes. U ul përsëri në
tryezën e punës, ku kishte hapur gjithfarë
leksionesh. Gjer tani kishte hartuar tre rreshta tekst
fals. Kjo i kishte kushtuar një javë punë
pothuaj të pandërprerë. Kishte bërë
me dhjetëra variante lidhje frazash. Çdo
fjalë e kishte kontrolluar sipas rrënjës,
prejardhjes dhe ndryshimeve historike. Listat e diftongjeve
indoevropiane dhe latine, me gjithë ndryshimet
e tyre, i shtiheshin në gjumë. Asnjë
nga studentët e Universitetit nuk do të
kishte punuar kurrë me kaq ndërgjegje. Ishte
hera e parë sonte që do të dëfrente
pak në mbrëmje.
Mbrëmja e Vitit të Ri qe e mërzitshme.
Sipas zakonit, doli plaku dhe i riu, këmbyen
këshillat, pastaj dikush lexoi orën gazmore.
Pastaj filloi vallëzimi. Ca gagarelë, me
në krye Qimo Papën, që s'linte mbrëmje
pa vajtur, sepse merrte pjesë në një
orkestër, kërcenin sipas stilit të
ri, po kërcenin kaq keq, sa Gjonit i vinte neveri.
Sidomos ai urrente Qimo Papën, i cilin sonte
i kishte vënë synë Stelës.
Qimua e shikonte me një vështrim të
çiltër, sikur i përmendte çdo
minutë "e di, or mik vëllai ç'ke
pësuar, kot ma mban atë kravatë të
lidhur bukur e ata sy m'i përdredh aq rreptë,
unë t'i di sekretet, hi, hi".
Por më e keqja ishte se vallëzonte dendur
me Stelën. Ajo kishte ardhur bashkë me të
motrën. Dukej kaq e bukur, kaq krenare dhe njëkohësisht
aq e trishtuar. Me të dy motrat rrinte Luan Konomi,
veshur bukur. Ai seç tregonte. Ata njiheshin
me Dianën.
Rreth e rrotull zhurmë e pandërprerë.
Tinguj, fytyra të qeshura dhe të mërzitura.
Lame Qorri, që e hiqte veten si Childe Harold
i N. rrinte në një kënd me fytyrë
të vrerosur, prapa një reje tym dyhani,
që e nxirrte shtëllunga-shtëllunga
si mendimet e tij mjegullore.
Ai përfytyronte një kuvertë vapori.
Në breg një shami që lëkundet.
Ai largohet. Ai mërgohet s'e di as vetë
ku. Dhe ai ka në krahë një pelerinë
si të Sevos. Lame Qorri tund dorën. Lame
Qorri pastaj shikon orën, atij po i shkon ora
e duelit. Ai e shtrin përdhe kundërshtarin
dhe mbështillet me pelerinë nga era. Sa
mjegull ka përsëri. Tani ai mendon korridoret
e errëta të një haremi. Ai ecën
me shpatë në dorë atje ku e priste
"ajo". Lame Qorri s'kishte puthur kurrë
grua në jetën e tij. Ai e thithte tymin
dhe i vinte për të vjellë. Ai e shihte
çdo gjë me përbuzje përreth.
Në tavolinën e nderit, drejtori i gjimnazit
me nja dy të ftuar bënin bisedë mbi
fluturimet kozmike, se si, për çudi, në
kohën tonë mund të hash mëngjes
në Moskë e drekën në Tiranë,
se si më tepër vonon nga Ura e Lanës
në aeroport të Tiranës se nga Tirana
në Pekin etj., etj.
Gjoni gjeti rast të merrte në vallëzim
Dianën. Ajo i qëndroi me shumë hundë.
Ajo vazhdimisht vallëzonte me Luan Konomin
-Çudi me juve, - tha ai, - nuk e kuptoj qëndrimin
tuaj, unë s'ju kam bërë asgjë
të keqe, apo ndoshta ju kam ofenduar pa dashur?
Përgjigjuni së paku.
-Ç'doni prej meje? - tha vajza.
-Të di përse jam fajtor, në qoftë
se jam.
Ajo heshti një hop.
-Ju nuk jeni për asgjë fajtor, fajtore jam
unë. S'dua të përsëritet një
gabim, një çast dobësie. Dhe ju lutem,
mos më thirrni më për të vallëzuar.
Qartë?
Gjoni ngeli si i hutuar. Muzika pushoi. Ata u çlidhën.
Ai nuk kishte vënë re se si Stela ndiqte
me sy çdo lëvizje të tyre. Tani të
dy motrat seç pëshpëritnin.
"Dreqi ta marrë, asgjë s'kuptoj",
tha me vete dhe u shti në turmë të
kërkonte Eugjenin dhe Mentorin. Ata pinin konjak
në bufe.
